Facetka_z_Poradni: uczniowie powinni mieć takie same świadectwa. Wszyscy z paskami

Cześć, jestem Ola. Opowiem Wam coś. W szkole podstawowej od IV do VIII klasy miałam zawsze świadectwo z wyróżnieniem. Nie pamiętam bym wkładała w to wyjątkowo dużo wysiłku. Po prostu dobrze się uczyłam-bo mam ku temu możliwości. Nie pamiętam wyścigu, presji, o których czytam dzisiaj często. Wiem jednak, że to, o czym czytam jest prawdą. Bo nie każdy osiąga dobre wyniki w nauce bez ciężkiej pracy.

Ze szkoły podstawowej pamiętam, że mogłam robić co chciałam. Dlatego oprócz nauki były różne kółka zainteresowań, harcerstwo, śpiewanie w zespole, który stworzyliśmy przy kościele (gitary i perkusja w kościele katolickim w małej wsi to było wtedy coś).

Czasami czułam się winna, że nauka przychodzi mi z taką łatwością i mam bardzo dobre oceny, a moim kolegom i koleżankom nie zawsze szło tak dobrze. Nie rozumiałam (i nadal nie rozumiem) dlaczego ja dostałam świadectwo z symbolami biało – czerwonej flagi, a inni nie. Przecież wszyscy tak samo uroczyście kończyliśmy zajęcia dydaktyczne w kolejnych klasach – wyniki w nauce mówiły wystarczająco dużo o naszych zróżnicowanych możliwościach. Nie trzeba nas było dodatkowo dzielić tym biało-czerwonym paskiem.

Czytaj więcej

Szkoły podstawowe i średnie

Facetka_z_Poradni: handel punktami z zachowania to powszechna praktyka

Część nauczycieli/ek musi schować się za punktami/stopniami, żeby nie odsłonić swojego braku komp...

W liceum, gdy trafiłam do klasy „najlepszych z najlepszych” nie było już tak łatwo. Moje braki w strategiach uczenia się szybko się ujawniły. Braki w strategiach uczenia się wynikały z tego, że niewiele musiałam się wcześniej uczyć. Dlatego dzisiaj tak bardzo zależałoby mi na tym, aby zajęcia rozwijające umiejętność uczenia się były w każdej polskiej szkole (dzisiaj szczególnie gdy jest to wyzwanie cywilizacyjne).

W liceum moje wyniki szybko spadły i zrozumiałam, że tutaj nie będę najlepsza. Bolało. Do tego trudna sytuacja rodzinna i opresyjność szkoły szybko sprowadziły mnie w dół.

Dopiero na studiach doceniłam wysoką wartość edukacji w moim życiu. Zasoby, które miałam bardzo się przydały a braki szybko musiałam nadrabiać. Nauka jest wartością. Niestety mam poczucie, że mocno ją obecnie dyskredytujemy.

I to chcę Wam dzisiaj powiedzieć.

Nie jest problemem różnicowanie osiągnięć uczniów i uczennic, ale sposób w jaki to robimy. W mojej ocenie uroczyście kończąc zajęcia dydaktyczne byłoby właściwe wręczać każdemu uczniowi i każdej uczennicy świadectwo wg takiego samego wzoru. Oznaczone symbolem polskiej flagi byłoby dla każdego piękne i uroczyste.

Właściwym jest w mojej ocenie różnicowanie ich pod względem ich osiągnięć. To jest w porządku być wybitnym, bardzo dobrym, dobrym, przeciętnym, słabym. Ja byłam uczennicą, która zawsze miała dobre oceny, ktoś inny miał wybitne zdolności muzyczne, ktoś plastyczne, ktoś miał wybitne osiągnięcia w sporcie. Dlaczego mam czuć się źle z powodu wyróżnienia mnie za moje wyniki w nauce? Przecież nie negujemy nagradzania za wyniki w sporcie czy za osiągnięcia w dziedzinach artystycznych?

Jeżeli ktoś będzie mnie gloryfikował za wyniki w nauce, ale wyśmiewał brak moich osiągnięć sportowych, czy artystycznych, to nawet najlepiej napisane prawo nie sprawi, że nie poczuję się upokorzona i gorsza. Adekwatna informacja zwrotna pozwoliła mi kiedyś szybko zrozumieć, że to jest w porządku, że nie musze być najlepsza we wszystkim. W porządku było również to, że miałam wybitnych kolegów i koleżanki we wszystkim.

W moim odczuciu uwodzenie dzisiaj uczniów i uczennic, mówienie, że wszyscy jesteśmy wybitni i możemy wszystko – to okrutne oszustwo. Adekwatna informacja zwrotna, pełna szacunku i odpowiedzialności, jest dużo lepsza.

Zawsze najsłabszym elementem w edukacyjnej układance jest człowiek.

Człowiek może stworzyć szkołę, klasę, w której każdy jest doceniony za to co robi i co robić lubi. Problemem są nasze zapędy do unifikcji wszystkiego – i brak akceptacji dla różnorodności. To wyraża się m.in. lękiem przed mówieniem dzieciom i młodzieży, że np. ich sprawność fizyczna lub intelektualna jest przeciętna, a nie wybitna.

A taki jest przekrój społeczeństwa, w większości jesteśmy przeciętni, wybitnych jest niewielu. Nie zazdroszczę im – podziwiam i wspieram ich, bo cenię naukę bardzo. I nie przyłożę ręki do dyskredytowania nauki. To bardzo niebezpieczny trend.

Nie chcę żyć w społeczeństwie jak z filmu „Idiokracja”. Nie chcę. Chcę żeby nauka była wartością i aby tę wartość cenić i szanować, a szacunek wyrażać w sposób, który nikomu nie odbiera godności.

Promowanie wartości edukacji nie powinno zakładać karania tych, dla których wyniki w nauce nie są najważniejsze. Oni powinni móc uczyć się na takim poziomie na jakim chcą. Dlaczego jednak odbierać możliwość celebrowania osiągnięć edukacyjnych tym, którzy osiągają dobre wyniki w nauce?