Facetka_z_Poradni: Mamo zrób mnie dyslektykiem!

Pamiętam taką rozmowę z małym chłopcem, który wiedząc, że mama pracuje w poradni psychologiczno – pedagogicznej, powiedział:

- Mamo, zrób mnie dyslektykiem!

Chłopczyk nie był osobą z dysleksją, ale zorientował się w szkole, że osoba z dysleksją ma różnego rodzaju wsparcie i pomyślał, że też tak chce.

Poradnie psychologiczno – pedagogiczne to placówki systemu oświaty, które mają w swoich zespołach wiele osób, które są specjalistami/kami (wiele z tych osób to naprawdę osoby wybitne) zarówno w zakresie diagnozy, jak i terapii. Niestety część naszej pracy, to właśnie „dopasowanie” zdiagnozowanych możliwości oraz potrzeb dzieci i młodzieży do dość sztywno określonego charakteru wsparcia, jakie obecnie  istnieje w polskiej edukacji. Jedną z tych diagnoz są specyficzne trudności w uczeniu się – dysleksja.

Kiedy można postawić diagnozę dysleksji?

Zgodnie z Rozporządzeniem MEN z dnia 22 lutego 2019 r. w sprawie oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy w szkołach publicznych:

§ 3. 1. Opinia poradni psychologiczno-pedagogicznej, w tym poradni specjalistycznej, o specyficznych trudnościach w uczeniu się może być wydana uczniowi nie wcześniej niż po ukończeniu klasy III szkoły podstawowej i nie później niż do ukończenia szkoły podstawowej.

Na podstawie tej diagnozy wymagania edukacyjne, o których mowa w art. 44b ust. 8 pkt 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty, zwanej dalej „ustawą o systemie oświaty”, dostosowuje się do indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych ucznia:

§ 2. 3 posiadającego opinię poradni psychologiczno-pedagogicznej, w tym poradni specjalistycznej, o specyficznych trudnościach w uczeniu się lub inną opinię poradni psychologiczno-pedagogicznej, w tym poradni specjalistycznej, wskazującą na potrzebę takiego dostosowania – na podstawie tej opinii;

Jaki rodzaj wsparcia otrzymuje osoba z dysleksją w szkole?

Kiedy zauważamy symptomy specyficznych trudności w uczeniu się w klasach I-III i zgłaszamy się z tym do poradni psychologiczno – pedagogicznej – otrzymujemy najczęściej diagnozę ryzyka dysleksji oraz zalecenia objęcia ucznia/uczennicy pomocą psychologiczno – pedagogiczną w szkole. Zarówno uczniów z diagnozą ryzyka dysleksji oraz tych ze zdiagnozowanymi specyficznymi trudnościami w uczeniu się, możemy w szkole objąć pomocą psychologiczno - pedagogiczną.

Ta pomoc wg Rozporządzenia MEN z dnia 9 sierpnia 2017 r. w sprawie zasad organizacji i udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach, to określona w § 6. 2. pomoc psychologiczno-pedagogiczna, która jest udzielana w trakcie bieżącej pracy z uczniem oraz przez zintegrowane działania nauczycieli i specjalistów, a także w formie:

3) zajęć rozwijających umiejętności uczenia się;

5) zajęć specjalistycznych: korekcyjno-kompensacyjnych (..) oraz innych zajęć o charakterze terapeutycznym;

Możemy więc organizować na mocy tego rozporządzenia inne zajęcia o charakterze terapeutycznym, które będą adekwatne do możliwości i potrzeb naszych uczniów i uczennic.

Czy diagnoza dysleksji jest jednoznaczna z koniecznością korzystania ze wsparcia terapeutycznego?

Nie. Rozporządzenie MEN z dnia 9 sierpnia 2017 r. w sprawie zasad organizacji i udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach mówi w § 3, że korzystanie z pomocy psychologiczno-pedagogicznej w przedszkolu, szkole i placówce jest dobrowolne i nieodpłatne. Oznacza to dobrowolność korzystania ze wsparcia. Osoba z dysleksją nie przestaje nią być, gdy nie uczestniczy w zajęciach specjalistycznych w szkole (chociaż do uczestnictwa w tych zajęciach bardzo zachęcam) i ma prawo korzystać podczas egzaminów kończących szkołę podstawową czy ponadpodstawową z przysługujących jej dostosowań form i warunków przeprowadzania egzaminów, które każdego roku ogłasza Dyrektor Centralnej Komisji Egzaminacyjnej.