Zamiast się uczyć, kopiują na potęgę

Moja praca w 50 proc. jest niesamodzielna – odpowiadali studenci szkół niepublicznych. Ich koledzy z placówek publicznych przyznawali, że sami nie napisali 30 proc. pracy. Takie wyniki przyniosły badania prof. Mariusza Jędrzejko ze Szkoły Główna Gospodarstwa Wiejskiego na temat naruszania norm etycznych w pracach licencjackich i magisterskich.

[srodtytul]Z Internetu tzn. niczyje[/srodtytul]

14 proc. studentów z uczelni publicznych i 32 proc. z niepublicznych przyznało się, że korzysta z już napisanych prac bez wskazania źródła. Kopiują też materiały z Internetu.

– Pokutuje u nas przekonanie, że materiały z sieci są niczyje i można z nich swobodnie korzystać – komentuje prof. Stefan Kwiatkowski, pedagog z Polskiej Akademii Nauk.

– To dużo łatwiejsze i szybsze niż ślęczenie nad stosem książek – przyznaje Iza, studentka warszawskiej uczelni im. Łazarskiego. I zdradza, że także wykładowcy kopiują internetowe źródła. – Miałam zajęcia z prowadzącymi, którzy wyświetlali nam slajdy z materiałami skopiowanymi z Wikipedii.

[srodtytul]Na Zachodzie tak samo[/srodtytul]

Zdaniem Sebastiana Kawczyńskiego z firmy Plagiat. pl takie powielanie bez zaznaczenia tego w pracy nie jest wystarczająco napiętnowane.

– Internet jest wciąż zjawiskiem nowym, więc i presja na tych, którzy kopiują, jest mniejsza – uważa.

[wyimek]48 proc. studentów uczelni niepublicznych po napisaniu pracy dyplomowej czegoś się nauczyło [/wyimek]

Zaznacza jednak, że to zjawisko nie jest u nas bardziej rozpowszechnione niż na Zachodzie. – W Wielkiej Brytanii czy Niemczech dotyczy to około 25 proc. prac. W USA na Uniwersytecie Michigan studenci pytani, czy kiedykolwiek cokolwiek skopiowali, nawet w 70 proc. dawali odpowiedzi twierdzące – zaznacza.

Dr Tomasz Perkowski z Fundacji na rzecz Nauki Polskiej, ichtiolog, który studiował m.in. na Central European University w Budapeszcie, uważa jednak, że za granicą przyzwolenie na korzystanie z cudzych prac bez wykazywania tego w przypisach jest dużo rzadsze.

– Plagiaryzm był równoznaczny z usunięciem z uczelni – mówi „Rz”.

I opowiada, że temu, co i jak można wykorzystywać przy pisaniu prac naukowych, były poświęcone specjalne zajęcia.

[srodtytul]Sposób na plagiat[/srodtytul]

Nasze uczelnie zabezpieczają się przed nieuczciwymi studentami przez system antyplagiatowy. 112 z nich korzysta z programu Plagiat. pl, który sprawdza, czy student nie skopiował cudzej pracy.

– Część wykładowców jest wyczulona na tym punkcie i wszystkie, nawet bardzo krótkie, prace zaliczeniowe potrafi sprawdzić w programie – twierdzi Marzena Izenberg, studentka socjologii i wiedzy o teatrze.

Jednak młodzi ludzie wymyślają coraz to nowe sposoby na jego omijanie. Nie tylko tłumaczą prace obcojęzyczne, ale i zamieniają czcionki używane przez polskie edytory tekstów na podobne, lecz z innych regionów, np. z Dalekiego Wschodu. Wstawiają też między słowa niewidoczne znaki, przez co program nie może rozpoznać, że praca została skopiowana.

– Na szczęście przebiegli studenci zazwyczaj chwalą się swoimi pomysłami w Internecie, więc szybko uaktualniamy program – zapewnia Sebastian Kawczyński z Plagiat. pl

[srodtytul]Kup pan pracę[/srodtytul]

Są i tacy, którzy nie zadają sobie trudu kopiowania stron internetowych, tylko kupują gotowe prace. 16 proc. studentów uczelni publicznych i 37 proc. niepublicznych potwierdziło, że zna kogoś, kto kupił pracę dyplomową. Odpowiednio 8 i 11 proc. spotkało się z ofertą kupna takiej pracy, a 19 i 36 proc. zna strony, gdzie można je kupić.

– Na każdym kierunku znajdzie się przynajmniej jedna osoba, która kupiła pracę. Gdybym chciał ją kupić, dokładnie wiedziałbym, do kogo się zgłosić – mówi Bartosz Narzelski, student politologii na UKSW. – Mam kolegę, który utrzymuje się z pisania prac, głównie maturalnych. Napisał też kilkanaście licencjackich, kilka magisterskich, a ostatnio nawet trzy rozdziały rozprawy doktorskiej.

Piszący prace mają swoje strony w sieci i podają telefony, czasem z adnotacją: „dzwoń wieczorami, w dzień jestem w bibliotece”. Ceny od 10 – 20 zł za stronę.