Jedną z organizacji współpracujących ze środowiskiem UTW jest Polsko-Amerykańska Fundacja Wolności, która od 2005 roku prowadzi program „Uniwersytety Trzeciego Wieku” - jego celem jest aktywizacja osób starszych, szczególnie poprzez wsparcie dla UTW; w ramach programu organizowane są konkursy grantowe, konferencje i warsztaty dla przedstawicieli UTW.
[b]Rz: Polsko-Amerykańska Fundacja Wolności od kilku lat współpracuje z UTW – dlaczego zdecydowali się Państwo na tego typu program?[/b]
[b]Jerzy Koźmiński:[/b] Fundacja rozpoczęła swoją działalność przed 10 laty z podwójną misją; po pierwsze, umacniania efektów polskich przemian zapoczątkowanych w 1989 roku, a po drugie – dzielenia się doświadczeniami Polski w zakresie transformacji z innymi krajami Europy Środkowo-Wschodniej. Oczywiście, biorąc pod uwagę ilość środków jakimi dysponowała Fundacja w zderzeniu z ogromnymi potrzebami społecznymi, musieliśmy dokonać wyboru i skoncentrować się na wybranych celach. W naszych programach krajowych postanowiliśmy położyć nacisk na te środowiska i społeczności, które wymagają szczególnego wsparcia w procesie przemian. Stąd też w programach PAFW wyraźnie dominują dwa motywy; równanie szans edukacyjnych, połączone z poprawą jakości oświaty, a równolegle – wyzwalanie i umacnianie energii obywatelskiej, służące rozwojowi lokalnych społeczności. Największa część naszych środków trafia zatem na tereny wiejskie i do małych miast, co oczywiście nie oznacza, że tylko tam występują problemy, którymi warto i trzeba się zająć. Pragniemy, aby nasze działania służące postępowi edukacyjnemu oraz budowie kapitału społecznego przyczyniały się do modernizacji i rozwoju Kraju. Kiedy w 2004 roku podjęliśmy współpracę z Uniwersytetami Trzeciego Wieku, prawie wszystkie z nich znajdowały się w dużych miastach i – zgodnie z ideą, jaka im przyświecała – oferowały miejscowym seniorom zajęcia pogłębiające i poszerzające wiedzę w wybranych dziedzinach. Podejmując tę współpracę, mieliśmy na uwadze trzy cele. Po pierwsze – pomoc we wzbogaceniu oferty edukacyjnej UTW, a zarazem w powiększaniu liczby tych placówek oraz tworzeniu warunków dla ich wzajemnego współdziałania. Po drugie – zachęcanie UTW do kierowania swojej oferty także do seniorów z mniejszych miejscowości. I po trzecie – aktywizacja społeczna osób starszych - tak aby mogły łączyć rozwijanie własnych pasji z działaniem na rzecz innych, zwłaszcza w swojej lokalnej społeczności. Jak widać – cel drugi i trzeci wpisywały się w główny nurt aktywności programowej PAFW, a pierwszy był niezbędny dla ich skutecznej realizacji, no i oczywiście, sam w sobie stanowił bardzo ważne zadanie.
[b]Jak sprawdził się wasz pomysł wsparcia dla UTW?[/b]
Oceniamy, że kombinacja powyższych celów przynosi dobre efekty. Osoby starsze, szczególnie w mniejszych miejscowościach, nie mają łatwego dostępu do kształcenia ustawicznego i są mniej aktywne społecznie. W pierwszych dwóch latach skupiliśmy się zatem na promowaniu samej idei kształcenia ustawicznego i wspieraniu rozwoju UTW. Chcieliśmy, aby ze swoją ofertą UTW były obecne nie tylko w miastach akademickich, ale również poza nimi – np. poprzez filie lub inne placówki działające pod opieką naukową wyższych uczelni albo UTW z większych miast, związane z uczelniami. Szybko okazało się, że seniorzy z całej Polski mają tak silną potrzebę uczestnictwa w zajęciach edukacyjnych oraz w życiu społecznym, że liczba placówek określanych mianem UTW wzrosła blisko pięciokrotnie. Obecnie kładziemy większy nacisk na to, że w seniorach drzemie ogromny potencjał: życiowego doświadczenia, wiedzy i czasu - potencjał, który mogą wykorzystać w różnych celach społecznie użytecznych, czy to działając aktywnie na rzecz swojego środowiska, czy też dla dobra poszczególnych grup społeczności lokalnej, na przykład prowadząc zajęcia pozalekcyjne z dziećmi i młodzieżą.
